..

...SAIGNER...

:))) "(..) elegancki design, orginalny, nowoczesny, seksowny, o najwspanialszym wnetrzu; nuta snobizmu w najlepszym wydaniu(..)"

Pozwolę sobie ten cytat zamiescic, bo powoduje, ze usmiecham sie od ucha do ucha..a w tajemniczeni wiedzą o co chodzi:)

Starość nie radość..:)

6 maja -> urodził się Henryk II Swięty, M. Robespierre, Zygmunt Freud, Tony Blair, Georg Clooney i mała Jagódka;P Słodko było..oj słodko:* Dzień rozpoczęty od ciepłej białej gorącej czekoladki prosto z krakowskiej bohemy (sekretem jest od kogo takie specjały pochodzą ale Ci co lokowe cuda znają zapewne się domyślają;) Potem same czekoladowe słodkości były, które az lekko zamuliły (ale ze od kochanych osób pochodziły to tylko samą radość przynosiły:*) Torty, ciasteczka, lody, szarlotki, czekoladki..

...słodko baaardzo się zrobiło i cieplo przy sercu zabiło...

Poza wielką dozą radości, mnóstwa kalorii i zyczen olbrzymiej ilosci, najwiekszym prezentem jest wiedzieć, ze jest pare osob na swiecie, dla których jagodowy widok co ranek jest jak dobry drink z fajansowych filizanek;P a teraz zasypiam już jako 20-stoletnia staruszka patrzac sie na najpiekniejszych lilii kwiat dzbanuszka:*o

Matur time return...

Jako, że mieszkam pod jednym dachem z moim ukochanym rocznikiem '88 (patrz:brat), przezywam jeszcze raz "goraczkę" matur;P Goraczkę jedynie w głosno rozleklamowanym matur znaczeniu, bo..moj brat jest spokojny niczym tafla wody bez jakiegokolwiek drgnięcia:) Podziwiam jego spokoj tym bardziej jesli wiem że owa tafla należy do wód jeziora, a nie oceanu. Ale mocno kibicuje i tych pare wyjątkowych dni, między nami PEACE:)))

Dzis przeżyłam dosć dotkliwe doznanie..Wiekszosc moich towarzyszy zapewne wie, ze momentem, który wstrząsnął moim wewnętrznym "ja" była ustna matura..Wiem, że to zabrzmi byc moze dosc zabawnie, ale mogę powiedziec z całkowitą pewnoscią, że przypuszczam iż byłam jedną z najlepiej przygotowanych osób z zakresu materiału do swej oracji ("Świat prowincji w opowiadaniach Brunona Schulza i obrazach Marca Chagalla") a jednak nie poszlo tak sielankowo..W kazdym razie ten temat wciaż czuję w sobie, a wspomnienia owych dni staram sie odganiac daleko. Tylko mam "niesmak". Ale wracając do dzisiejszego dnia.. Nie ma sensu przytaczać całej matury ("dziwna") ale kiedy ujrzałam temat drugiej pracy pisemnej z programu rozszeżonego ("Dwa obrazy prowincji. Porównaj sposoby ich kreacji w podanych fragmentach
Pani Bovary Gustawa Flauberta i Republiki marzeń Brunona Schulza") tylko jedna mysl nasunęła mi się: dlaczego los tak sie nami bawi:P az prosi się zacytować Williama Shakespeare'a "Świat jest teatrem, aktorami ludzie, Którzy kolejno wchodzą i znikają."..

Bruno Schulz-Republika marzeń (miejsce, które wciąz gosci w mych snach..)

" (...) w te dni zgiełkliwe, płomienne i oszałamiające, przenoszę się myślą do dalekiego miasta mych marzeń, wzbijam się wzrokiem ponad ten kraj niski, rozległy i fałdzisty, jak płaszcz Boga zrzucony kolorową płachtą u progów nieba. Bo kraj ten cały podkłada się niebu, trzyma je na sobie, kolorowo sklepione, wielokrotne, pełne krużganków, triforiów, różyc i okien na wieczność. Kraj ten wrasta rok za rokiem w niebo, wstępuje w zorze, przeaniela się cały w refleksach wielkiej atmosfery. Tam gdzie mapa kraju staje się już bardzo południowa, płowa od słońca, pociemniała i spalona od pogód lata, jak gruszka dojrzała – tam leży ona, jak kot w słońcu – ta wybrana kraina, ta prowincja osobliwa, to miasto jedyne na świecie. Daremnie mówić o tym profanom! Daremnie tłumaczyć, że tym długim falistym językiem ziemi, którym dyszy ten kraj w skwarze lata, tym kanikularnym przylądkiem ku Południowi, tą odnogą wsuniętą samotnie między smagłe węgierskie winnice – oddziela się ten partykularz od zespołu krainy i idzie samopas, w pojedynkę, nie wypróbowaną drogą, próbuje na własną rękę być światem. Miasto to i kraina zamknęły się w samowystarczalny mikrokosmos, zainstalowały się na własne ryzyko na samym brzegu wieczności.

Ogródki przedmiejskie stoją jakby na krawędzi świata i patrzą poprzez parkany w nieskończoność anonimowej równiny. Tuż za rogatkami mapa kraju staje się bezimienna i kosmiczna, jak Kanaan. Nad tym skrawkiem ziemi wąskim i straconym otworzyło się raz jeszcze niebo głębsze i rozleglejsze niż gdzie indziej, niebo ogromne jak kopuła, wielopiętrowe i chłonące, pełne niedokończonych fresków i improwizacyj, lecących draperyj i gwałtownych wniebowstąpień.

Jak to wyrazić? Gdy inne miasta rozwinęły się w ekonomikę, wyrosły w cyfry statystyczne, w liczebność – miasto nasze zstąpiło w esencjonalność. Tu nie dzieje się nic na darmo, nic nie zdarza się bez głębokiego sensu i bez premedytacji. Tu zdarzenia nie są efemerycznym fantomem na powierzchni, tu mają one korzenie w głąb rzeczy i sięgają istoty.[...]

Miała to być forteca opanowująca okolicę – na wpół twierdza, na wpół teatr, na wpół laboratorium wizyjne. Cała natura miała być wprzęgnięta w jego orbitę. Jak u Szekspira, teatr ten wybiegał w naturę, niczym nie odgraniczony, wrastający w rzeczywistość, biorący w siebie impulsy i natchnienie z wszystkich żywiołów, falujący z wielkimi przypływami i odpływami naturalnych obiegów. Tu miał być punkt węzłowy wszystkich procesów przebiegających wielkie ciało natury, tu miały wchodzić i wychodzić wszystkie wątki i fabuły, jakie majaczyły się w jej wielkiej i mglistej duszy. Chcieliśmy, jak Don Kichot, wpuścić w nasze życie koryto wszystkich historyj i romansów, otworzyć jego granice dla wszystkich intryg, zawikłań i perypetyj, jakie zawiązują się w wielkiej atmosferze
przelicytowującej się w fantastycznościach [...] –

jesteśmy wszak wszyscy z natury marzycielami, braćmi spod znaku kielni, jesteśmy z natury budowniczymi..."